Een jeugd vol spanning
Misschien herken je het: opgroeien in een huis waar je altijd alert moet zijn. Waar je nooit weet hoe iemand thuiskomt. Bij mij was dat mijn vader. Hij was alcoholist. En als hij dronk, sloeg de sfeer om en kon je je maar beter uit de voeten maken. Mijn vader werd agressief op fysiek en lichamelijk niveau.
Op mijn zeventiende kwam ook bij mijn moeder het besef dat het zo niet langer kon. Met de afdrukken van mijn vaders handen nog vers in haar nek maakte ze me wakker. Midden in een koude novembernacht sloop ik samen met mijn moeder het huis uit. Zij in de auto, ik vooruit op mijn brommer. De angst die ik in mijn lijf voelde is met geen woord te beschrijven. Zou ze me wel kunnen volgen? Zouden we wegkomen? Wat als mijn vader wakker was geworden?
De angst voor mijn vader was zo diep geworteld, dat we nooit meer teruggegaan zijn. Ik heb mijn vader daarna ook nooit meer gezien.
Die angst is jarenlang een onbewuste trigger gebleven. Ik droeg hem met me mee, zonder het te beseffen. Pas veel later begon ik stap voor stap te zien hoe diep hij in mij geworteld zat. En hoe heling pas kon beginnen toen ik er bewust naar durfde te kijken.
Het nieuws dat iets brak én opende
In 2020 hoorde ik dat mijn vader was overleden. Net nadat mijn zoon me had gevraagd of hij contact met zijn opa mocht zoeken. Dat nieuws raakte me enorm, want ik merkte dat de angst er nog steeds zat. Het is bijzonder hoe ons brein werkt: in mijn gedachten stond mijn vader nog altijd voor me zoals hij was toen we vluchtten.
Zelfs toen ik in ons oude stadje liep om bij het stadhuis zijn overlijdensakte op te halen, bleef ik onbewust over mijn schouders kijken. Alsof ik nog steeds achtervolgd kon worden door het verleden.
Er was ook een ander gemis. Het gemis om zonder liefdevolle ouder op te groeien. In plaats daarvan hoorde ik jarenlang dat ik nooit goed genoeg was. Dat ik níet goed genoeg wás. En dat geloof heeft me lang in de weg gestaan.
Langzaam begon ik zijn pijn beter te begrijpen. Zeker toen ik sprak met de jongste zoon van zijn nieuwe vriendin. Hij vertelde over de tweede helft van mijn vaders leven – hoe zij hem als een liefdevolle vader hadden ervaren, en hoe zelfs hun kinderen een opa aan hem hadden gehad.
Het voelde zo warm en liefdevol hoe zij over hem spraken. En tegelijk zo tegenstrijdig met wat ik zelf had meegemaakt.
Op zijn sterfbed herhaalde mijn vader steeds: “Ik haat mijn moeder. Ik haat mijn zus.” Het brak mijn hart om te beseffen dat hij zelf ook nooit de liefde had gevoeld die hij zo hard nodig had als kind. Gezien worden, vastgehouden worden, geliefd worden.
Ik zag mijn vader ineens door twee brillen: die van een dochter die zoveel gemist had, en die van een moeder die begrijpt hoe belangrijk liefde voor een kind is. Ik zag hem als de gekwetste jongen die nooit had geleerd hoe je liefhebt. Een man die vastzat in zijn eigen familieband.
Zachter worden
Dat inzicht veranderde alles. Voor het eerst voelde ik echt diepe compassie. Niet om goed te praten wat hij had gedaan, maar om het ook energetisch niet langer met me mee te dragen.
Misschien herken jij dat ook. Dat je boosheid jarenlang je schild is geweest, maar dat die boosheid je uiteindelijk zwaarder maakt. Tot je besluit: ik laat dit los. Ik kies voor zachtheid in plaats van haat. En ik kies ervoor mijn eigen positieve emotie naar voren te laten komen. Boosheid en negativiteit brengt je nergens.
En dat is het pad waarop ik nu loop. Het pad van heling, laag voor laag.
Waarom ik dit deel
Ik vertel dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien lees jij dit en denk je: “Ja, dit gaat ook over mij.” of herken je de strijd in jezelf vanuit een andere emotionele situatie waarvan je merkt dat het je tegenhoud.
Wat ik heb geleerd, is dat heling begint bij durven voelen. Niet wegstoppen, niet negeren. Maar aankijken. En dan de keuze maken: dit verhaal stopt hier. Ik geef het niet langer door. En vooral dat laatste is belangrijk, want zolang jij je pijn, verdriet en emoties niet aankijkt blijf je het doorgeven aan de generatie na jou en die daarna enz. Aan jezelf werken doe je dus niet voor jezelf alleen maar ook voor je kinderen en kleinkinderen.
Laat je erbij helpen als het jezelf nog niet lukt
Op ons platform zijn verschillende leefstijlprofessionals aanwezig die je kunnen helpen als jij bereid bent om het werk te doen dat nodig is om je leven te veranderen.
